خاستگه آفتاب

مطلع شعرم چو به نامت زدم

قطره ای از عشق زجامت زدم

هر که در این بحر چو موسی بود

در طلب وادی سینا بود

مرکز پرگار جهان طوس دل

طوس بهشت است وتو طاووس دل

اذن بگیریم واذان گو شویم

پای به دام تو چو آهو شویم

ای یم جود وکرمت بی کران

نقطه اوج حرمت آسمان

پنجره فولاد تو نور هداست

پرچم تو آتش طور خداست

جمع ملائک به همه قیل وقال

فرش نمایند سرایت به بال

آینه حسن خدایی رضا

عرش به تعظیم تو گرد به پا

نجم ره از نور تو پیدا کند

ماه به چشمان تو ماوا کند

شب به سرت دامن گل ریخته

دست به گیسوی تو آویخته

صبح زسیمای تو گردد عیان

رنگ بگیرد رخ رنگین کمان

پنجه ی خورشید چو در می زند

قبل طلوعش به تو سر می زند

خنده تو راست چو قامت کند

پرده دران دشت قیامت کند

کعبه سراسیمه پی خال توست

پیرهنش گوشه ای از شال توست

چشمه ی زمزم زسرانگشت توست

آدم وعالم همه درمشت توست

جام زدست تو خدا می دهد

کفتر تو درس وفا می دهد

شانه تو تکیه گهی محکم است

هر چه بریزیم به پایت کم است

دور فلک آینه گردان توست

جن وملک صف زده برخوان توست

صبح نشابور زبوی تو مست

عطر تو عطاری عطار بست

رخصتی آقا که سلامت کنیم

چشم ودل خویش به نامت کنیم

حضرت خورشید سلام علیک

خانه امید سلام علیک

فاصله ها تشنه دیدار تو 

کوه دهد تکیه به دیوار تو

جلوه تو طعنه زند بر بهار

سایه لطف وکرمت برقرار

مشهد تو خاستگه آفتاب

چشم به دنبال تو بانوی آب...

                       ******

شاعر:زهره احمد زاده(ستاره سحری)